Saturday, March 28, 2009

കവിത-ആദ്യത്തെ ഇര

അനുഭവത്തിന്ടെ തീച്ചൂളയില്



ആദ്യം കരിയുന്നത് മുടിനാരിഴയാണ്



ചുവന്ന്,നരച്ച്,ദുറബലമായി



കുളിമുറിയിലും തോറ്ത്തിലും



ഉടുപ്പിലുമൊക്കെയവകൊഴിഞ്ഞ് വീഴുന്നു



തലച്ചോറിലെ കത്തുന്ന തീ ആദ്യം പടരുന്നത്



മുടിയുടെ വേരിലാണ്



കൈയ്യോന്നിയും കറ്റാറ് വാഴയും



ചതച്ച് നീരെടുത്ത് എണ്ണ കാച്ചി

തലമറന്ന് തേച്ചു കുളിച്ചിട്ടും

തണുക്കാത്തൊരുള്ച്ചൂടില്

ആദ്യം കരിയുന്നത് മുടിനാരാണ്

ഓറ്മ്മകള് താരനായി നിറയുന്ന

പഴുത്ത തലച്ചോറില്

ആദ്യം അരങ്ങൊഴിയുന്നത്

മുടിനാരിഴയാണ്

ഒരു ഛറ്ദ്ദിയിലും തീരാത്ത

ജീവിതത്തിന്ടെ കൈപ്പ്

തലയില് വേദനകളായി

ആവറ്ത്തിക്കുമ്പോളാദ്യം

നഷ്ടമാകുന്നത് ചികുരഭാരമാണ്

ചതിക്കപ്പെട്ടതിന്ടെ വേദന

കഫക്കട്ടകളായി ഉറഞ്ഞ്

വിങ്ങിയചെന്നിയിലാഞ്ഞു

കുത്തുമ്പോള് വേരോടെ

പിഴുതുകളയുന്നത് സ്വാസ്ഥ്യം

മാത്രമല്ല മുടിനാരും കൂടിയാണ്

വിദ്വേഷമായിരം തേനീച്ചകളായി

മുരളുന്ന ശിരസ്സില്

അതിജീവനം തേടുന്നു മുടിനാരാണ്

ഒഴുകുന്ന പുഴയിലെല്ലാം

മറന്നൊന്ന് മുങ്ങിത്താഴുമ്പോള്

ജ്വരമായി വരുന്ന നീരാളി

ആദ്യം ചുറ്റി വരിയുന്നത്

മുടിക്കെട്ടിലാണ്

നഷ്ടസ്വപ്നങ്ങള് അറ്ബുദരേണു-

ക്കളായി ചിതറിയ തലച്ചോറില്

രശ്മികള് തുളച്ചുകയറ്റുന്നതും

മുടികള് പിഴുതെടുത്ത സൂക്ഷ്മ-

സുഷിരങ്ങളിലൂടെ

ചിന്തകളൊരു നീറ്റലായ്പ്പടറ്ന്ന്

കണ്ണീറ് മണികളുതിറ്ത്ത്

പ്രഭാതങ്ങളിരുട്ടിലാഴ്ത്തി

നെറ്റിയില് ചുളിഞ്ഞ് കുരുങ്ങുന്ന വേദന

ആദ്യം പറിച്ചെടുക്കുന്നത്

മുടിനാരിഴകളെയാണ്

കണ്ണിലൂടൊഴുക്കിയും

മൂക്ക് പിഴിഞ്ഞും തീരാത്ത

നീറ്ക്കെട്ടുകള് നിറഞ്ഞ ജീവിതങ്ങള്

മുടികള് കൊഴിഞ്ഞ് തിരിച്ചറിയാനാവാത്ത

.രൂപങ്ങളാകുന്നു.



Wednesday, March 25, 2009

കവിത-കനല്ത്തോറ്റം

കത്തുന്ന തീപ്പന്തം
എല്ലുകളുരുകുന്ന മണം
വാള്പ്പിടിയില്പ്പതിഞ്ഞത്
രേഖയില്ലാത്ത കൈകള്
ചുണ്ടില് പറ്റിയ ചോരയ്ക്ക്
ഒരുനിറം ഒരേ കൈപ്പ്
കുന്നുകള് സൂര്യനെ മറയ്ക്കുന്നു
താഴ്വാരത്തിലെ ഇരുട്ടില്
മുഖംമൂടികള് പരസ്പരം മാറുന്നു

കഴുകന്ടെ ചിറകടി
ശവങ്ങള് ചീയുന്ന ഗന്ധം
സുവറ്ണ്ണ നിറമുള്ള ചെപ്പില്
സത്യം ഇപ്പോഴും ഭദ്രമാണ്
രക്തസാക്ഷിക്കൊരു വീട്,
ഒരു സ്തൂപം, ഒരുനഗരം,
പിന്നെയും പോരാഞ്ഞ്
ഒരുനടപ്പാതയുടെ വിളിപ്പേര്
പൊറുതിമുട്ടിയ കറ്ഷകന്
ഒരു കയറ്,ഒരുകിണറ്,
എന്നിട്ടും തീറ്ന്നില്ലെങ്കില്
ഒരുനുള്ള് വിഷം
കഴുതകളുടെ സംഗീതം
കല്ലെറിയരുത്,കൂകിവിളിക്കരുത്
അനന്തപുരിയിലെ
കോമാളിക്കൂട്ടങ്ങളുടെ
നാടകമരങ്ങേറുന്ന സമയം
ഒരുനിലവിളി
ആറത്തലയ്ക്കുന്ന കുന്നുകള്
ചിതറിത്തെറിച്ച മണ്ക്കുടക്കകളില്
തുലാവറ്ഷവും ഞാറ്റുവേലയും
അതിവേഗം വീശിയ കാറ്റില് പറന്നത്
നാടന്പാട്ടും ദാവണിച്ചിന്തും
ഒരു ചെമ്പനിനീറ്പ്പൂവ്
തേനിന് പ്രണയത്തിന്ടെ സ്വാദ്
പുകയാത്ത അടുപ്പിനുമുന്നില്
സ്വയം പുകയുന്നൊരമ്മയുടെയും
ചിന്തകള് പുകച്ചുരുളായി
ഊതിയകറ്റുന്നൊരച്ഛന്ടെയും
നടുവിലൊരു പൈങ്കിളിക്കനവ്
നൂല്ബന്ധമറ്റകൈത്തണ്ടയില്
ചോക്ളേറ്റായി മാറുന്ന കാമിനി
കനകം വിതറുന്ന കാമധേനു
ചോരതിളയ്ക്കുന്ന ഞരമ്പ്
പ്രതിരോധത്തിലെ നിഴല് നാടകങ്ങളും
പാവക്കൂത്തുകളും
ഇരുട്ടിലേക്ക് വലിച്ചുകൊണ്ടു പോയത്
അഭിമാനപൂരിതമായൊരു മനസ്സ്
കരിയിലക്കൂട്ടങ്ങള്ക്കിടയിലൊരു കനലുണ്ട്
അമറ്ന്നു താഴ്ന്ന കുന്നിന്ടെ മടിയിലും
ആരും കാണാതെ ഒരു കനലുണ്ട്
വളച്ചില്ലുപോലെ പൊട്ടിച്ചിതറിയ
പെണ്ണിന്ടെ കണ്ണിലും ഒരു കനലുണ്ട്
ഒരു കാറ്റു വീശിയാല് തീ
ആളിപ്പടറ്ന്നേക്കാം
പക്ഷേ
ഇതുവരെയും ഒരിളം തെന്നല്പോലും
ഇതുവഴിവന്നില്ല.

Friday, March 20, 2009

കവിത-വീട് ഒരു ദ്വിമുഖചിത്രം

വീട് ഒരു കുഞ്ഞിനെപ്പോലെ

സ്വപ്നം കണ്ടുറങ്ങുന്ന കുഞ്ഞിനെപ്പോലെ

മണിയടിക്കുമ്പോള്,പക്ഷി ചിലയ്ക്കുമ്പോള്

ഞെട്ടിയെണീറ്റ് കണ്തിരുമ്മി നോക്കുന്ന

നിഷ്കളങ്കയായൊരു കുഞ്ഞിനെപ്പോലെ

ഒറ്റയ്ക്കിരുത്തിയാല് പിണങ്ങി മുഖം

വീറ്പ്പിച്ചു നില്ക്കുന്ന കുട്ടിയെപ്പോലെ

ചിരിയും കണ്ണീരും മറയ്ക്കാനറിയാത്ത

പാവം പിഞ്ചു പൈതലിനെപ്പോലെ

വാശിയാലെന്തും വാരിവിഴുങ്ങുന്ന

വിഴുങ്ങിയതൊക്കെ ഒളിപ്പിച്ച് വെയ്ക്കുന്ന

സ്വാറ്ത്ഥമതിയായൊരു കുട്ടിയെപ്പോലെ

ഒരമ്മയ്ക്ക് നഷ്ടപ്പെടാനുള്ളത്

തന്കുഞ്ഞ് പൊന്കുഞ്ഞ് മാത്രം

വീട് ഇല്ലാതാകുന്നത് കുഞ്ഞിനെ

നഷ്ടപ്പെടുന്നതുപോലെ

പെരുവഴിയില് നില്ക്കുന്നൊ-

രമ്മയുടെ നോവ് വീടിനെയോറ്ത്തല്ല

തന്കുഞ്ഞിനെയോറ്മ്മിച്ച് മാത്രം

ഒരിക്കല്പോലുമൊന്നെടുക്കാനാവാത്ത

സ്വന്തം കുഞ്ഞിനെയോറ്മ്മിച്ച് മാത്രം

2

വീട് അമ്മയെപ്പോലെ

സ്നേഹവും കരുതലുമുള്ളൊരമ്മയെപ്പോലെ

മക്കള്ക്ക് കാവലായ് കണ്ണൊന്ന് ചിമ്മാതെ

കാത്തിരിക്കുന്നൊരമ്മയെപ്പോലെ

നോവുകളെല്ലാമുള്ളിലൊതുക്കി

പുഞ്ചിരി പൊഴിയ്ക്കുമമ്മയെപ്പോലെ

കീറിയതായാലും വെടിപ്പുള്ള ചേല

ചുറ്റുന്നൊരമ്മയെപ്പോലെ

ഒതുങ്ങി ഒരുങ്ങി നില്ക്കുന്നു വീട്

അമ്മയെപ്പോലെ പുറമെ ശാന്തം

ഉള്ളിലഗാധമാംകുഴികള്, ചുഴികള്,

തിരമാലകള്,അഗ്നിവറ്ഷങ്ങള്

ഇറയത്തിരുന്ന് അയല്ക്കാരനെ

പോരിന് വിളിക്കുമ്പോള്

അമ്മയുടെമടിത്തട്ടിലെന്ന ധൈര്യം

വീട് ഇല്ലാതാകുമ്പോള് നഷ്ടമാ-

കുന്നത് സ്വന്തം അമ്മയെത്തന്നെ

അനാഥമായി പെരുവഴിയിലന്തിച്ചു നില്ക്കുന്ന

ജീവിതങ്ങള്ക്ക് നഷ്ടമാകുന്നത്

വീടല്ല

അമ്മയാണ്.

Tuesday, March 17, 2009

രാക്കിളിപ്പാട്ട്

കിളിവാതില് തുറക്കൂ കൃഷ്ണാ

രാത്തിങ്കളുദിച്ചല്ലോ

അകതാരില് പൂക്കുന്നല്ലോ

പലനാളില് കണ്ടൊരു സ്വപ്നം

പ്രണയാഗ്നി പടറന്നൊരു

തിരിനാളം പോലെ

ജ്വലിപ്പൂ രാധ

പുതുമഴയായി പ്പെയ്യൂ

കൃഷ്ണാ

പാല്ക്കടല് സ്നേഹക്കടലാകട്ടെ

ഘനശ്യാമ മേനിയിലും

മൃദുരാഗം പാടും മിഴികളിലും

സ്നേഹപ്പൂക്കള് നിറയ്ക്കൂ

കൃഷ്ണാ

നിന്പ്രിയ കാമിനി വരവായി

മൌനത്തിന്ടെ വാത്മീകങ്ങള്

ആറത്തു വരുന്ന സ്നേഹത്തിരയില്

അലിയുന്നത് കാണൂ കൃഷ്ണാ

ഈ തീരം നമ്മുടെ തീരം

ചന്ദ്രികയായി വിടരൂ

കൃഷ്ണാ

ഈ രാവ് നമ്മുട രാവ്

2

ഹൃദയത്തില് പ്രണയം കരുതി

ചിന്തകളില് മുള്മുനയേന്തി

വിരഹത്തിന് വേപഥു തോറ്റി

കണ്ണീരുപ്പ് കുടിച്ചു മടുത്തു

കൃഷ്ണാ

കൊന്നപ്പൂക്കണി സ്മൃതിയിലൊതുങ്ങി

പാലമൃതയ്യോ പാട്ടിലൊതുങ്ങി

പുഴകള് വറ്റി മണല്ക്കാടായി

വിഷമയമായി തെളിനീരുറവകള്

പൈക്കള് മേയും കുന്നിന്ചരിവുകള്

പച്ച വസന്തം സ്വപ്നം കാണ്മൂ

കൈക്കും ജീവിത യാഥാറ്ത്ഥ്യങ്ങള്

ദുരിതത്തിന്ടെ തീരാ ഗാഥകള്

ചിരിയില് തെളിയും കാണാക്കൊമ്പുകള്

എല്ലാം എല്ലാം മടുത്തു

കൃഷ്ണാ

കണ്ണില് കനവും നെഞ്ചില് നോവും

ചുണ്ടില് കൃഷ്ണ മന്ത്രവുമായി

നിന് പ്രിയ രാധ

ഇതാ വന്നു

മിഴികള് തുറന്ന് നോക്കൂ

കൃഷ്ണാ

കരകാണാക്കടലിനക്കരെ

രാധയെ മാത്രം

തള്ളരുതേ

നിന്നിലലിഞ്ഞ്

നീയായിത്തീറ്ന്ന്

ജനിമൃതിയുടെ ശാപക്കെട്ടുകള്

മാറ്റട്ടെ

കിളിവാതില് തുറക്കൂ കൃഷ്ണാ

നിന്പ്രിയരാധ ഇതാ വന്നു

Sunday, March 1, 2009

കവിത- ശിവരാത്രി

അമൃത് കണ്ട് കൊതിച്ച് ചെന്ന
ശിവന് കിട്ടിയത് കാളകൂടവിഷം
വായിലായ വിഷം ഇറക്കാന് വയ്യ
ഹൃദയവും ആമാശയവും കത്തി-
യെരിഞ്ഞുപോകും
നീട്ടിവലിച്ചു തുപ്പാനും വയ്യ
സിമന്റിട്ട മുറ്റത്ത് കറയായി പതിയും
എവിടെ പാറ്വതി
കഴുത്തുഞെക്കി കരുത്തുകാട്ടുന്ന
തരിവളക്കൈകളെവിടെ
പാവം പാറ്വതി
ഒന്നുമറിഞ്ഞില്ല
മെഗാസീരീയലിന്റ തിരക്കിലായിരുന്നു